Ο κύριος εκφραστής της Αναγέννησης του Θρύλου, ο άνθρωπος που πήρε τον Ολυμπιακό από το χέρι και τον οδήγησε σε απάτητες κορυφές. Που τον έβγαλε από το περιθώριο και τον έκανε κυρίαρχο στην Ελλάδα και πανίσχυρο στην Ευρώπη.
Η άφιξή του το καλοκαίρι του 1991 σκόρπισε κύματα ενθουσιασμού στις τάξεις του κόσμου, που βλέποντας -μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη- τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης να πιάνει λιμάνι, κατάλαβαν ότι κάτι πολύ μεγάλο επρόκειτο να συμβεί.
Ο Μαυροβούνιος υπερπαίκτης ήταν ο ορισμός του "μια ομάδα μόνος του", κατέγραψε ασύλληπτες επιδόσεις και μέρα με την μέρα ανέβαζε επίπεδα τον Ολυμπιακό. Στην τριετή του παρουσία στην ερυθρόλευκη οικογένεια λατρεύτηκε όσο λίγοι και παρότι φεύγοντας από τον Πειραιά μετακόμισε στον αιώνιο αντίπαλο δεν βγήκε ποτέ από τις καρδιές των φιλάθλων. Πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο με τα ερυθρόλευκα, ενώ οδήγησε τον Ολυμπιακό και στον πρώτο του ευρωπαϊκό τελικό, στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ, αποκλείοντας τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό.
Δυστυχώς, οι δύο χαμένες βολές στο φινάλε του μοιραίου αγώνα με την Μπανταλόνα, αλλά και το πάτημα της πλάγιας γραμμής ένα χρόνο νωρίτερα στο Λιμόζ, του στέρησαν την δυνατότητα να φέρει στον Πειραιά και τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο.
