Γκριν: «Θα… πεθαίνω στο παρκέ»

Η μπάλα του μπάσκετ τον κάνει και νιώθει ασφαλής. Η οικογένεια του είναι τα πάντα γι’ αυτόν. O Έρικ Γκριν… αποκαλύπτεται μέσω του olympiacosbc.gr, αποθεώνει τον Βασίλη Σπανούλη και υπόσχεται πως κάθε βράδυ θα «πεθαίνει» στο παρκέ για τον Ολυμπιακό.

 

Ο Έρικ Γκριν γεννήθηκε στο Iνγκλγουντ της Κάλιφορνια, Γιος του Έρικ και της Ταμάρα, ο Γκριν είναι το μεγαλύτερο παιδί της εξαμελούς οικογένειας του και έχει ακόμη τρεις αδελφές. Η μια είναι 22 ετών, η άλλη είναι 16 και η μικρότερη 7. Οι γονείς του, όμως, δεν ήθελαν να μεγαλώσει ο Έρικ και τα υπόλοιπα παιδιά σε μια τόσο σκληρή γειτονιά και έτσι στα τέσσερα του ο Έρικ μετακόμισε στην Ουάσιγκτον.

 

Πως ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής σου;
«Μεγάλωσα στη Βιρτζίνια, σε μια μικρή πόλη που λέγεται Ουίντσεστερ. Και πραγματικά οι γονείς μου είναι μαχητές της ζωής, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να έχουν μια καλή δουλειά και να μην μας λείψει τίποτα. Και εμένα, αλλά και στις αδελφές μου. Στην αρχή, ζούσαμε σε ένα γκέτο, δεν ήταν εύκολα. Μέναμε σε ένα μικρό διαμέρισμα και οι γονείς μου, θυμάμαι, μας έλεγαν να μην ανησυχούμε και πως δεν θα μας λείψει τίποτα. Έτσι και έγινε. Όταν πήγαμε στο Ούιντσεστερ όλα ήταν πιο εύκολα. Δεν πρόκειται για μια πόλη που έχει πολλά να κάνεις, κάποιος μπορεί να πάει εκεί για λίγες μέρες, είναι πολύ όμορφα, αλλά δεν έχει να κάνεις πολλά. Εγώ από μικρός αφοσιώθηκα στο μπάσκετ και έγινα ο πρώτος παίκτης που μεγάλωσε σε αυτή την πόλη και κατάφερε να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας».

Ως μαθητής, πως ήσουν, σου άρεσε το σχολείο;
«Όχι, δεν θα το έλεγα (γέλια). Πάντα μου άρεσε να παίζω μπάσκετ. Δεν ήμουν καλός μαθητής, ήμουν σε δημόσιο σχολείο στην αρχή, μετά πήγα σε ιδιωτικό, αφού πήραμε το πρωτάθλημα. Στη συνέχεια, πήγα στο κολέγιο, στο Virginia Tech, δεν μου άρεσε ούτε εκεί στην αρχή, ήθελα να γυρίσω σπίτι, αλλά μετά, αυτά τα τέσσερα χρόνια, έγιναν τα καλύτερα τέσσερα χρόνια της ζωής μου. Η παρουσία μου εκεί με βοήθησε να επιλεγώ από τους Ντένβερ Νάγκετς στο ντραφτ. Στη συνέχεια ήρθα στην Ευρώπη, έπαιξα στην Σιένα υπό τις οδηγίες του Μάρκο Κρέσπι και θεωρώ πως η σεζόν αυτή με βοήθησε ώστε να πάρω συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Την επόμενη χρονιά έκανα μια καλή σεζόν με τους Νάγκετς, η δεύτερη χρονιά μου εκεί, όμως, δεν άρχισε καλά και έτσι έλυσα τη συνεργασία μου μαζί τους. Έπαιξα στο NBDL και από εκεί με πήραν οι Γιούτα Τζαζ. Η χρονιά δεν τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο για εμένα και έτσι βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλημμα».

 

Το οποίο ποιο ήταν;
«Για το εάν θα παίξω και τη νέα χρονιά στο ΝΒΑ ή θα κοιτάξω να αγωνιστώ στην Ευρώπη. Είχα πολλές προτάσεις στα χέρια μου από την Ευρώπη, πάρα πολλές, αλλά το κλικ μου το έκανε η πρόταση του Ολυμπιακού. Όταν έμαθα ότι με ήθελε ο Ολυμπιακός, όλα τελείωσαν για εμένα. Όλα έγιναν πιο εύκολα. Μίλησα με τον Οθέλο Χάντερ, με τον οποίο υπήρξαμε συμπαίκτες στη Σιένα και μου είπε μόνο καλά λόγια για τον Ολυμπιακό. Όταν πια με πήρε ο κόουτς Σφαιρόπουλος και μου ανέλυσε το πλάνο του, απλά βεβαιώθηκα για όσα μου είπε ο Οθέλο και αποδέχτηκα την πρόταση του Ολυμπιακού. Όνειρο μου είναι να οδηγήσω τον Ολυμπιακό στο Final Four και να κατακτήσουμε το νταμπλ στην Ελλάδα».

 

Σαν άνθρωπος πως είσαι;
«Είμαι φιλικός προς τους άλλους, αρκετά κοινωνικός θα έλεγα. Μου αρέσει να περνάω χρόνο στο σπίτι με φίλους, μου αρέσει η θάλασσα. Αλλά πάνω από όλα λατρεύω το μπάσκετ. Όταν έχω τη μπάλα του μπάσκετ στα χέρια μου, νιώθω ασφαλής, νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου. Λατρεύω την οικογένεια μου, μιλάω κάθε μέρα με τους δικούς μου, κάθε μέρα μιλάω και με τους γονείς μου, αλλά  και με τις τρεις αδελφές μου. Δεν υπάρχει μέρα που θα περάσει και δεν θα μιλήσουμε».

 

Πόσα τατουάζ έχεις;
«Έχω 14 τατουάζ, όλα τους σημαίνουν κάτι. Το πιο σημαντικό είναι αυτό που γράφει “αγάπη και αφοσίωση” και το έκανα για την οικογένεια μου την οποία λατρεύω και είναι πάντα εδώ για εμένα. Και το ένα στο στήθος μου είναι για τον θείο μου τον οποίο σκότωσαν. Και πάντα, θα με δείτε να αγγίζω το στήθος μου πριν τα ματς για να του δείχνω πως τον σκέφτομαι και παίζω γι’ αυτόν».

Στη μέχρι τώρα παρουσία σου στην ομάδα, τι σου έχει κάνει εντύπωση;
«Ο Σπανούλης! Όλοι μου έλεγαν γι’ αυτόν, τον ήξερα και εγώ και ήξερα πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Τώρα, όμως, που τον ζω από κοντά, με έχει εντυπωσιάσει το πόσο μεγάλος ηγέτης είναι, το πόσο καλός άνθρωπος είναι και το πόσο απλός. Δεν σας κρύβω πως ήδη με έχει βοηθήσει πολύ και αυτό που κάνω είναι να τον ακούω πάντα, ακούω ακόμη και τις συμβουλές που δίνει σε άλλους και όχι σε εμένα».

 

Και ένα μήνυμα που θες να δώσεις στους φίλους της ομάδας;
«Θα πεθαίνω κάθε βράδυ στο παρκέ για την ομάδα ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας. Ελάτε να μας στηρίξετε».